Tak gotują Polacy? - MasterChef

Wczoraj stacja TVN wyemitowała finał pierwszego sezonu programu "MasterChef", który przez polską widownię został przyjęty dość ochoczo. Mnie również program przypadł do gustu i z dużym zaciekawieniem śledziłem losy uczestników produkcji. O amerykańskiej wersji tylko słyszałem, lecz jako przeciwnik Gordona Ramsey'a nigdy nie skusiłem się, by ją obejrzeć. Z czego teraz pozostaje mi się jedynie cieszyć. Dlaczego? Przede wszystkim z powodu braku inwencji realizatorów polskiej edycji.

Niestety, wykupując zagraniczne formaty, polskie stacje rzadko decydują się dodać coś od siebie (co szczególnie smuci w przypadku seriali, wspomnieć można chociażby niedawne "Reguły gry"), a w przypadku tego programu aż się prosi o zmiany. Na myśli mam tutaj przede wszystkim kuchnię, która z polskim gotowaniem miała bardzo mało wspólnego. Po odcinku z Joe Bastianich'em zdecydowałem się bowiem dać szansę amerykańskiej odsłonie "MasterChefa", jednak już w początkowej zapowiedzi zobaczyłem, że wszystkie zadania są mi dobrze znane i nie miałem ochoty oglądać drugi raz tego samego. Szkoda, że nasza wersja programu w tak małym stopniu czerpała z polskiej kuchni. Bigos i modra kapusta w finale to zdecydowanie za mało. Niestety okazuje się, że hiszpańskie i włoskie dania, czy nawet hamburger są bardziej pożądane w renomowanej restauracji, niż regionalne specjały ziemi polskiej, z którymi bardzo chętnie bym się zapoznał. Mam nadzieję, że w drugiej edycji twórcy zadbają o większą równowagę w programowym menu, które będzie obfitowało w więcej rodzimych i bardziej osiągalnych dla przeciętnego widza dań. Czy dobra kuchnia naprawdę musi być aż tak skomplikowana?

Kolejnym ważnym, o ile nie najistotniejszym elementem widowiska byli jurorzy, którzy moim zdaniem nie do końca się sprawdzili. Nie ulega wątpliwości, że najlepiej spośród trójki ekspertów prezentował się Michel Moran, wprowadzający do programu sporo humoru i pozytywnej energii, której zabrakło jego koleżankom po fachu. Szczególnie negatywnym zaskoczeniem była dla mnie niesforna w "Kuchennych rewolucjach" Magda Gessler. Twórcy programu postanowili wystawić ją na piedestał, zapominając o jej bardziej ludzkich i spontanicznych zachowaniach, w których tak naprawdę tkwi siła kulinarnego show restauratorki. Oglądając wczorajszy odcinek odniosłem również dziwne wrażenie, że to właśnie Magda Gessler miała decydujący głos w sprawie wyłonienia zwycięzcy.

Sporą rolę w programie odgrywali także uczestnicy, którzy w produkcjach typu talent show często znajdują się w cieniu jurorów. Tutaj czternastka kucharzy została dość silnie wyeksponowana, co pewnie by mnie ucieszyło, gdyby nie fakt, że wielu uczestników dosyć mocno działało mi na nerwy. Często zdarzało się również tak, że gdy najmniej lubiana przeze mnie osoba opuszczała program, natychmiast ktoś inny z powodzeniem zajmował jej miejsce. Nie oceniam jednak tych ludzi, gdyż zwyczajnie ich nie znam, a telewizja zawsze przekazuje wypaczony obraz rzeczywistości. Wspomnę tylko, że najbardziej sympatyczny spośród wszystkich uczestników wydał mi się Janek, a najmniej Magda. Jeśli chodzi o wynik finałowego odcinka, to niezbyt mnie on cieszy, lecz nie miałem okazji próbować dań uczestników, więc nie mam zdania na temat jego sprawiedliwości. W sieci natknąłem się jednak na sporo komentarzy odnośnie przygotowywanych w programie potraw, co śmieszy mnie i smuci zarazem, ale niestety nie szokuje ;)

Książki zwyciężczyni na pewno nie kupię, gdyż wątpię, by miały się w niej znaleźć przepisy na miarę moich kulinarnych umiejętności i finansowych możliwości. Drugą edycję natomiast chętnie zobaczę i mam nadzieję, że zaskoczy mnie ona kilkoma pozytywnymi zmianami.